SŁOWNIK BIOGRAFICZNY

Władysław Bobiński urodził się 4 lipca 1901 roku w Marianówce, w powiecie berdyczowskim, ówczesnej guberni kijowskiej.
Od października 1917 r. do maja 1918 r. służył ochotniczo w oddziałach jazdy III, a później II Korpusu Polskiego w Rosji oraz był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej w Kijowie. W latach 1918-1920 walczył jako podchorąży w szeregach 5 Pułku Ułanów Zasławskich, a w latach 1921-1939 pełnił służbę w 15 Pułku Ułanów Poznańskich w Poznaniu. Był długoletnim dowódcą 4 szwadronu, który pełnił rolę pułkowej szkoły podoficerskiej. 6 lipca 1939 r. objął obowiązki oficera mobilizacyjnego pułku, a trzy dni później w Wilnie, podczas konnego biegu wojskowego uległ ciężkiemu wypadkowi.

W czasie kampanii wrześniowej dowodził rejonem etapowym Łuck w grupie gen. Skuratowicza. Ranny w czasie bombardowania Lublina. Po zakończeniu działań wojennych przedostał się do Francji. Przyjęty został do Wojska Polskiego i przydzielony do Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Paryżu.

Od maja 1940 r. do sierpnia 1943 r. dowodził Dywizjonem Ułanów Brygady Strzelców Karpackich, 5 lutego 1941 r. przemianowanym na Pułk Ułanów Karpackich, z którym walczył pod Tobrukiem. 14 maja 1943 roku został przeniesiony na stanowisko oficera sztabowego do zleceń dowódcy Armii Polskiej na Wschodzie.

W 1944 roku wyznaczony został na stanowisko zastępcy dowódcy 2 Brygady Czołgów, a w grudniu tego samego roku objął dowództwo 14 Wielkopolskiej Brygady Pancernej dowodząc nią w Egipcie, we Włoszech i Wielkiej Brytanii.

Podkomendnym Bobińskiego był polski as pancerny Bohdan Tymieniecki, do którego wspomnień zatytułowanych Na imię jej było Lily generał napisał przedmowę. Tymieniecki krytycznie nastawiony do większości przełożonych, pod którymi przyszło mu służyć, w swojej książce wielokrotnie wspomina Bobińskiego przedstawiając go jako świetnego dowódcę.

Po demobilizacji w 1947 roku Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie osiedlił się w Paryżu. Zmarł 18 lutego 1975 r. w Londynie. Został pochowany na Cmentarzu South Ealing w Londynie.

Archiwum Fundacji Znaki Pamięci