SŁOWNIK BIOGRAFICZNY

Urodził się 9 września 1893 r. w Trzetrzewinie, w rodzinie Józefa i Marii z Leśniaków. Ukończył I Gimnazjum w Nowym Sączu, a następnie rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. Został członkiem Związku Strzeleckiego „Strzelec”.

W czasie I wojny światowej walczył w Legionach Polskich. Był szeregowcem w 3 Pułku Piechoty, a później podoficerem i oficerem w 1 Pułku Artylerii. W lipcu 1917 r., po kryzysie przysięgowym, jako poddany austriacki wcielony został do cesarskiej i królewskiej Armii. Dostał się do niewoli rosyjskiej. W kwietniu 1918 r., po zwolnieniu z niewoli, wstąpił do Legii Oficerskiej I Korpusu Polskiego w Rosji. Po kapitulacji korpusu, od czerwca do lipca działał w Polskiej Organizacji Wojskowej, a następnie podjął próbę dotarcia do polskich oddziałów w Murmańsku. 13 lipca 1918 r. został uwięziony przez bolszewików w Petersburgu. Ocalił życie, uciekając 24 listopada 1918 r. z więziennego szpitala.

13 grudnia 1918 r. został przyjęty do Wojska Polskiego, mianowany podporucznikiem i przydzielony do Inspektoratu Artylerii Ministerstwa Spraw Wojskowych. W lutym 1919 r. został dowódcą baterii w 1 Pułku Artylerii Górskiej. W marcu 1920 r. przeniesiony został do 1 Pułku Artylerii Polowej Legionów na równorzędne stanowisko. Następnie w tej samej jednostce pełnił obowiązki dowódcy dywizjonu. 31 marca 1924 r. awansował na majora, a z dniem 1 lipca tego roku przeniesiony został ze stanowiska dowódcy I dywizjonu na stanowisko kwatermistrza. W czerwcu 1927 r. wyznaczony został na stanowisko zastępcy dowódcy 6 Pułku Artylerii Polowej w Krakowie. 23 stycznia 1929 r. awansował na podpułkownika. W styczniu 1930 r. wyznaczony został na stanowisko dowódcy 14 Wielkopolskiego Pułku Artylerii Polowej w Poznaniu. 10 grudnia 1931 r. awansował na pułkownika. Od maja 1936 r. do 1939 r. dowodził 1 Grupą Artylerii w Warszawie.

W kampanii wrześniowej 1939 r. walczył w Dowództwie Armii „Modlin”, zajmując stanowisko dowódcy artylerii. Po zakończeniu walk przez Węgry dostał się do Francji. Od marca do czerwca 1940 r. był komendantem Ośrodka Wyszkolenia Oficerów w Châteaubriant. Po ewakuacji na Wyspy Brytyjskie objął dowództwo 7 Dywizjonu Artylerii Lekkiej, a następnie dowództwo artylerii 7 Brygady Kadrowej Strzelców. Po rozformowaniu brygady otrzymał przydział do Centrum Wyszkolenia Artylerii na stanowisko zastępcy komendanta, którym był wówczas gen. bryg. Otton Krzisch.

W kwietniu 1942 r. wysłany został na Bliski Wschód, gdzie w czerwcu objął dowództwo artylerii 4 Dywizji Strzelców. W październiku 1942 r. został dowódcą artylerii 5 Kresowej Dywizji Piechoty. We wrześniu 1943 r. w Tel Awiwie wraz ze swoim szefem sztabu, ppłk. Julianem Królikiewiczem, doznał ciężkich obrażeń ciała w następstwie wypadku drogowego. Ewakuowany do Wielkiej Brytanii, pozostawał w Ośrodku Zapasowym Artylerii. W grudniu 1944 r. objął stanowisko szefa artylerii w Dowództwie Jednostek Wojska w Wielkiej Brytanii i sprawował je do września 1946 r.

Po demobilizacji osiedlił się w Szkocji, a w 1954 r. wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Zmarł 13 maja 1972 r. w Springfield w stanie Massachusetts. Urna z jego prochami złożona została w Kwaterze Legionistów Nowego Cmentarza w Zakopanem.

15 sierpnia 1962 r. Prezydent RP na Uchodźstwie August Zaleski mianował go honorowym generałem brygady. Zgodnie z art. 4 § 2 dekretu Prezydenta RP z dnia 12 marca 1937 r. o służbie wojskowej oficerów: „osoby nie będące obywatelami państwa polskiego można mianować wyjątkowo oficerami w stopniach honorowych bądź też przyjmować do służby w wojsku i marynarce wojennej w charakterze oficerów kontraktowych”. Osoby mianowane oficerami w stopniach honorowych lub przyjęte do służby w charakterze oficerów kontraktowych nie nabywały przez to obywatelstwa polskiego. Oficerowie w stopniach honorowych stanowili odrębną grupę oficerów ze względu na szczególny stosunek do służby wojskowej. W czasie pokoju oficerów w stopniach honorowych, do generała broni (admirała) włącznie, mianował Prezydent RP na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, a w czasie wojny – Naczelny Wódz. Warunki mianowania oficerów w stopniach honorowych miał ustalić Prezydent RP. Z treści cytowanego przepisu wynika, że Michał Gałązka w chwili mianowania go generałem nie posiadał obywatelstwa polskiego.

Michał Gałązka jest patronem Szkoły Podstawowej w rodzinnej Trzetrzewinie.

Archiwum Fundacji „Znaki Pamięci”