SŁOWNIK BIOGRAFICZNY

Urodzony 30 czerwca 1925 r. w okolicach Bielska.

Po wybuchu wojny, we wrześniu 1939 r. ewakuował się wraz z rodziną na wschód, w okolice miejscowości Mańków na Wołyniu, gdzie podjął pracę na roli.

13 kwietnia 1940 r. aresztowany wraz z rodziną, został przewieziony do Włodzimierza Wołyńskiego, skąd wraz z innymi polskimi rodzinami został deportowany do Kraju Ałtajskiego. W trakcie długiej, trwającej blisko miesiąc podróży niemal umarł z głodu. Po przywiezieniu do miejsca docelowego został osadzony w obozie i skierowany do pracy w tartaku.

Po „amnestii” wraz z rodziną i kolegami usiłował opuścić miejsce zesłania i skierować się do tworzącej się Armii Polskiej, jednak władze sowieckie nie chciały wyrazić zgody na wyjazd, tłumacząc to brakiem rąk do pracy i koniecznością wykonania planu. Gazur wraz z kolegami potajemnie zbudowali tratwę i pod osłoną nocy uciekli z obozu. Podczas kilkumiesięcznej tułaczki po ZSRR podejmował się różnych prac, usiłując przeżyć i dostać się do polskiego wojska. Mimo grożącego mu aresztowania za samowolne opuszczenie miejsca zsyłki, dotarł do obozu w Barnaule. Z Barnaułu przez Taszkient i Guzar trafił do Kermine w Uzbekistanie, przechodząc po drodze kwarantannę.

Po ewakuacji do Persji trafił do brygady czołgów i przeszedł na Bliskim Wschodzie przeszkolenie pancerne. Skierowany na front włoski, brał udział wraz ze swoim czołgiem w bitwie o Monte Cassino, a następnie w zdobyciu Bolonii, gdzie zastał go koniec wojny.

Po zakończeniu II wojny światowej pozostał we Włoszech w ramach kontyngentu alianckich sił okupacyjnych do 1948 r., biorąc udział m.in. w potyczkach z komunistyczną partyzantką.

W 1948 r. znalazł się w Wielkiej Brytanii, gdzie osiedlił się w okolicach Halifaxu i podjął pracę zarobkową. Mieszka tam do dnia dzisiejszego.

Archiwum Fundacji „Znaki Pamięci”