SŁOWNIK BIOGRAFICZNY

Pan Stanisław Maleszewski uczęszczał do szkół w Częstochowie i Krakowie. W roku 1919 zgłosił się na ochotnika do biura werbunkowego i wziął udział w I Powstaniu Śląskim. Wiosną 1920 roku zgłosił się jako kadet ochotnik do Wojska Polskiego i otrzymał przydział do 1 Pułku Strzelców Podhalańskich, z którym brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r. Po wojnie wrócił do Szkoły Kadetów i w roku 1921 zdał maturę. Rozpoczął naukę w Szkole Podchorążych Artylerii Polowej w Toruniu, następnie na własną prośbę został przeniesiony do Szkoły Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu (w stopniu wachmistrza). Po ukończeniu szkoły otrzymał przydział do 25 Pułku Ułanów Wielkopolskich w Prużanie, a następnie do 15 Pułku Ułanów Poznańskich (w stopniu podporucznika). 3 listopada 1933 r. rozpoczął studia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie (XIV Kurs Normalny 1933-1935). W latach 1935-1937 studiował w Wyższej Szkole Wojennej w Paryżu (École Supérieure de Guerre) i po jej ukończeniu przydzielony do Sztabu Głównego w Warszawie. Przeniesiony do Dowództwa Pomorskiej Brygady Kawalerii z siedzibą w Bydgoszczy, a następnie do 10 Pułku Strzelców Konnych w Łańcucie.

Tuż przed wybuchem II wojny światowej przydzielony do Dowództwa 10 Brygady Kawalerii, dowodzonej przez pułkownika Stanisława Maczka na funkcję kwatermistrza (w stopniu rotmistrza dyplomowanego) i w kampanii wrześniowej 1939 r. brał udział w całym jej szlaku bojowym od Jordanowa aż po Przełęcz Tatarską. Po zakończeniu działań wojennych przeszedł z Brygadą na Węgry. Zbiegł z internowania i na własną rękę dotarł do Francji. W dowództwie Armii Polskiej we Francji otrzymał zadanie powrotu do Budapesztu, celem opracowania szlaków ewakuacji jeńców polskich z Węgier. Po agresji niemieckiej na Francję wiosną 1940 roku otrzymał przydział do 6 Francuskiej Dywizji Kolonialnej i z nią walczył do momentu kapitulacji Francji. Dotarł do Rabatu w Maroko i w sztabie francuskich wojsk kolonialnych dowiedział się, że na Środkowym Wschodzie organizuje się Samodzielna Brygada Strzelców Karpackich, dowodzona przez generała Kopańskiego. Odbył kilkumiesięczną podróż samochodem terenowym przez Saharę (z Casablanki dotarł do Nigerii Brytyjskiej, a potem transportem morskim do Aleksandrii, miejsca postoju Brygady Karpackiej). Objął funkcję oficera łącznikowego przy brytyjskim generale Archibald Wavell’u.

Po kampanii libijskiej wziął udział w organizowaniu oddziałów Wojska Polskiego na Środkowym Wschodzie, które przybyły z ZSRR. W stopniu majora w okresie lipiec-wrzesień 1941 r. pełnił obowiązki dowódcy Pułku Ułanów Karpackich podczas nieobecności pułkownika Władysława Bobińskiego. Oddelegowany na staż do dowództwa armii brytyjskiej w Hajfie w Palestynie. Powrócił do jednostek polskich w Quizil Ribat w Iraku. Na początku stycznia 1944 roku przed przeniesieniem 2 Korpusu Polskiego na teren operacyjny do Włoch, otrzymał stanowisko szefa sztabu 5 Kresowej Dywizji Piechoty, dowodzonej przez gen. Nikodema Sulika. Jako szef sztabu 5 KDP wziął udział w bitwie o Monte Cassino. Po bitwie został oddelegowany do sztabu głównego Polskich Sił Zbrojnych w Londynie jako szef planowania operacyjnego. Po zakończeniu działań wojennych – w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia.

W październiku 1947 roku wyemigrował do Kanady. Osiedlił się w Vancouver (British Columbia), gdzie pracował w firmie ubezpieczeniowej. Pełnił funkcję prezesa Stowarzyszenia Polskich Kombatantów w Kanadzie w Kole nr 3 w Vancouver. Po przejściu na emeryturę zamieszkał w Coquitlam (dzielnica w aglomeracji Vancouver). Zmarł 8 maja 1995 roku w Coquitlam.

Krzyż Orderu Wojennego Virtuti Militari V klasy (kampania wrześniowa 1939 r.), Krzyż Walecznych (wojna polsko-bolszewicka)

archiwum Fundacji „Znaki Pamięci”