SŁOWNIK BIOGRAFICZNY

Stanisław Olejnik (ur. 13 sierpnia 1923 r. w miejscowości Sulimy w gm. Parzęczew, zm. 24 lutego 2012 r.) – podporucznik WP, żołnierz 2 Korpusu Wojska Polskiego gen. Władysława Andersa, biorący udział w bitwie o Monte Cassino. Syn Florentyny, która była córką Magdaleny i Wojciecha Łukaszewiczów z Sulim oraz Wojciecha Olejnika, pochodzącego z woj. poznańskiego.

Celowniczy elkaemu w 4 drużynie 2 kompanii 16 Lwowskiego Batalionu Strzelców, wchodzącej w skład 5 Kresowej Dywizji Piechoty, później dowódca drużyny ze stopniem plutonowego.

W maju 1940 r. Stanisław Olejnik wraz z ojcem został wywieziony, zgodnie z rozkazem Niemców, na przymusowe roboty w okolice Kłajpedy. Podczas nieudanej próby ucieczki, obaj zostali zatrzymani przez radziecką straż graniczną. W sierpniu 1940 r. przewieziono ich do więzienia w Kownie. W więziennych celach przebywali z innymi mieszkańcami Ozorkowa, z Janem Wróblem oraz Romanem Witczakiem. W lutym 1941 r. Stanisław i Wojciech zostali skazani wyrokiem na 2 lata łagrów. Stanisław Olejnik trafił aż za Ural do iwdelskich łagrów w Zachodniej Syberii.

Z końcem sierpnia 1941 r. mógł opuścić obóz pracy przymusowej na skutek ogłoszonej amnestii na mocy Układu Sikorski-Majski z 30 lipca 1941 r. Po zwolnieniu z łagrów pojechał do Karagandy w Kazachstanie. 26 listopada wstąpił do powstającej Armii Polskiej na terytorium ZSRR. Na początku 1942 r. polska jednostka przeniesiona została do Uzbekistanu. Służył jako żołnierz 16 Pułku Piechoty, stacjonującego w Kitab na terenie Uzbeckiej Republiki Radzieckiej. W połowie sierpnia 1942 r. wyjechał do Krasnowodzka na terytorium Turkmenistanu. Następnie przez Morze Kaspijskie przedostał się do Pahlawi w Iranie, a stamtąd do Iraku, gdzie nastąpiła reorganizacja Armii Polskiej. Powstał wówczas 2 Korpus Polski. Stanisław Olejnik został przydzielony do 2 kompanii 16 Lwowskiego Batalionu Strzelców 5 Kresowej Dywizji Piechoty. W Iraku przeszedł kompleksowe szkolenie wojskowe. Dowódcą jego kompanii w okresie szkolenia był kpt. Wacław Kwiatkowski, późniejszy dowódca 2 kompanii 17 Batalionu Strzelców w bitwie o Monte Cassino. Następnie przedostał się do Palestyny, dalej do Syrii i Egiptu. W lutym 1944 r. przeprawiał się z Egiptu do Tarentu w południowych Włoszech. W drugiej połowie marca 2 Korpus Polski został skierowany na front nad rzeką Sangro.

6 Lwowski Batalion Strzelców, w którym służył S. Olejnik, został skierowany na Monte Cassino 16 maja 1944 r. Najpierw był szturm na wzgórze zwane „Widmem”. Batalion Strzelców o 22.20 zajął „Widmo”, zdobywając bunkier po bunkrze. Dzięki temu nieprzyjaciel został zmuszony do wycofania się. 17 maja natarcie załamało się. Drugi atak pozwolił na ostateczne zdobycie i utrzymanie „Widma”. Dzięki temu zagrożone zostały pozycje niemieckie na San Angelo, kluczowego punktu obrony masywu przez wroga. W tym samym dniu 2 kompania skierowana została do ataku na San Angelo pod dowództwem por. Jana Perkowskiego, aby wesprzeć atak 17 Batalionu Strzelców. Wzgórze zostało zdobyte, a 2 kompania została wycofana z linii frontu do odwodu. 2 Korpus Polski 18 maja 1944 r. ostatecznie przełamał niemieckie umocnienia obronne na Linii Gustawa.

Po zdobyciu Monte Cassino, S. Olejnik brał udział w walkach o port w Ankonie w środkowych Włoszech oraz o Bolonię w północnych Włoszech. W międzyczasie został dowódcą 4 drużyny, w której również służył ozorkowianin Edward Fiszer.

Do lata 1946 r. przebywał we Włoszech w składzie wojsk okupacyjnych. Latem 1946 r. przez Austrię, Niemcy i Francję wyjechał do Wielkiej Brytanii, skąd w maju 1947 r. powrócił do kraju. Stanisław Olejnik wrócił do Ozorkowa po ponad 7 latach, zamieszkiwał przy ul. Sucharskiego.

Mianowany przez Prezydenta PR w dniu 17 XI 2000 r. podporucznikiem WP.
W 2001 r. uzyskał prawo do zaszczytnego tytułu Weterana Walk o Wolność i Niepodległość Ojczyzny.

Krzyż Walecznych, Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino, Medal Wojska Polskiego, Krzyż Polonia Restituta

Polacy-uczestnicy kampanii włoskiej 1943-1945
krzyz.montecassino.eu
Archiwum Fundacji „Znaki Pamięci”