SŁOWNIK BIOGRAFICZNY

Władysław Paweł Powierza studiował rolnictwo w Warszawie, a następnie został wcielony do armii rosyjskiej. W czasie I wojny światowej walczył na froncie niemieckim. W latach 1917-1918 służył w 3 Dywizji Strzelców I Korpusu Polskiego na Wschodzie (w Rosji).
Od listopada 1918 r. w Wojsku Polskim. Początkowo w sztabie Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Od kwietnia do grudnia 1919 r. był słuchaczem I Kursu Wojennego Szkoły Sztabu Generalnego. W okresie grudzień 1919 – kwiecień 1920 służył w Sekcji „Wschód” Oddziału III Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. W okresie kwiecień – czerwiec 1920 r. oficer łącznikowy w Sztabie Naczelnego Wodza, czerwiec – sierpień 1920 r. – szef sztabu 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej, październik 1920 – marzec 1921 r. – pełniący obowiązki szefa Sztabu, a następnie szefa Oddziału IV i kwatermistrza I Korpusu Wojsk Litwy Środkowej. W okresie marzec – maj 1921 r. szef sztabu 2 Dywizji Litewsko-Białoruskiej, by następnie objąć do października 1922 r. – stanowisko szefa sztabu 29 Dywizji Piechoty w Grodnie, a potem dowódcy batalionu 81 Pułku Piechoty. W latach 1922-1923 był słuchaczem Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po zakończeniu kursu został szefem Sztabu Obozu Warownego „Wilno”. Na tym stanowisku współpracował z gen. bryg. Hugonem Griebsch, ówczesnym komendantem obozu i jego zastępcą, płk Stefanem Pasławskim.
We wrześniu 1926 r. przeniesiony został do Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych i wyznaczony na stanowisko I oficera sztabu Inspektoratu Armii w Wilnie. Podpułkownik Sztabu Generalnego z 15 sierpnia 1924 r. W latach 1928 – 1930 zastępca dowódcy 85 Pułku Piechoty w Nowej Wilejce, 1930 – październik 1936 r. – dowódca 62 Pułku Piechoty w Bydgoszczy. 1 stycznia 1939 r. awansowany na stopień pułkownika dyplomowanego. W okresie październik 1936 – wrzesień 1939 – dowódca piechoty dywizyjnej 23 Dywizji Piechoty w Katowicach.

We wrześniu 1939 r. pełnił obowiązki dowódcy 23 Dywizji Piechoty. Walczył w składzie Grupy Operacyjnej „Śląsk”. W kampanii wrześniowej dostał się do niewoli niemieckiej. Więziony w oflagu VIIA – Murnau (nr jeniecki 15716) aż do wyzwolenia w 1945 r.

Po uwolnieniu z niewoli przedostał się do Włoch, gdzie wstąpił w lipcu 1945 r. w szeregi 2 Korpusu Polskiego. Do 1947 r. służył na stanowisku II zastępcy dowódcy 3 Dywizji Strzelców Karpackich początkowo we Włoszech, a następnie w Wielkiej Brytanii (nr ewid. 3 DSK 1891/45).

Po demobilizacji osiadł w Walii. 1 stycznia 1964 r. Naczelny Wódz, gen. broni Michał Karaszewicz-Tokarzewski awansował Pana Powierzę do stopnia generała brygady. Gen. Powierza pracował w Wielkiej Brytanii nad udokumentowaniem udziału Polaków w II wojnie światowej. Zmarł w 1975 r. w Penrhos i został pochowany na cmentarzu w Pwllheli (Walia).

Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Walecznych (czterokrotnie), Medal Niepodległości, Złoty Krzyż Zasługi

archiwum Fundacji „Znaki Pamięci”
www.straty.pl