SŁOWNIK BIOGRAFICZNY

Rodzice Tadeusza Dorywalskiego byli przedwojennymi nauczycielami na Kresach Wschodnich.

Od 31 sierpnia do 22 września 1939 r. ochotnik 84 Pułku Strzelców Poleskich, uczestnik kampanii wrześniowej w służbie obserwacyjno-wartowniczej.
Deportowany 13 kwietnia 1940 r. z Pińska do obwodu kokczetawskiego Kazachskiej SSR. Przebywał na zesłaniu do maja 1942 r.

Ochotnik do Armii Polskiej w ZSRR, do której wstąpił w maju 1942 r. w Guzar (Uzbekistan) i został przydzielony do 7 Dywizji Piechoty (29.05-09.08.1942 r.).

W maju 1942 roku wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych na terenie ZSRR, otrzymując przydział do formowanej w Kermine 7 Dywizji Piechoty.
Po ewakuacji z Armią w sierpniu 1942 r. z ZSRR na Bliski Wschód został przydzielony w listopadzie 1942 r. do 7 Pułku Artylerii Przeciwpancernej. Stacjonował w Iraku, Palestynie i Egipcie. Uczestnik kampanii włoskiej 2 Korpusu, w tym bitew o Monte Cassino, Ankonę i Bolonię, a także walk nad rzeką Senio. W listopadzie 1944 roku awansowany na podporucznika. 13 kwietnia 1945 r. ranny w walkach o wyzwolenie Bolonii. Do końca wojny przebywał w szpitalach wojskowych.

Tadeusz Dorywalski w 1948 r. powrócił z Anglii do Polski. Student Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego w latach 1948-53. Pracował jako lekarz internista m.in. w Szpitalu Praskim w Warszawie. Awansowany do stopnia podpułkownika.

Krzyż Walecznych, Krzyż Monte Cassino (nr legit. 35116), Odznaka za rany (nr 72, 1945 r.), Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami (1947 r.), Medal Wojska, Gwiazda za Wojnę 1939-45, Gwiazda Italii, Defence Medal, Krzyż Czynu Bojowego PSZ na Zachodzie, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złota Odznaka Pracownika Służby Zdrowia, Odznaka Weterana Walk o Niepodległość

Archiwum Akt Nowych; Indeks Represjonowanych