SŁOWNIK BIOGRAFICZNY

Od 1896r. rodzina mieszkała w Lodzi.
Uczęszczał do rządowego gimnazjum filologicznego i uczył się na tajnych kompletach.
Nie został dopuszczony do matury w 1905r. z powodu udziału w strajku szkolnym.Uczestniczył w kursach zorganizowanych w Krakowie dla uczniów relegowanych ze szkół w Królestwie Kongresowym, jednak zostały one przerwane / demonstracja solidarności z młodzieżą, która była zmuszona pozostać w Królestwie./.
Wyjechał do Szwajcarii.Podjął studia przyrodnicze na Uniwersytecie we Fryburgu, które wkrótce przerwał, aby włączyę się do działań rewolucyjnych w Lodzi w 1906r.Działał pod pseudonimem Marcin, w PPS Lewica.
W 1907r. -Kraków, gdzie zdał maturę w Gimnazjum św.Jacka.Studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego.
7 lipca 1913r. otrzymał dyplom lekarza.Odbywał staż w Klinice Chirurgicznej Bolwsława Kadera i w Szpitalu św.Lazarza.
W czasie |I wojny światowej – lekarz Legionów Polskich.Walczył na frontach Królestwa Polskiego i Galicji.Był lekarzem batalionowym w I Brygadzie, a w okresie marzec-sierpień 1915r. – lekarzem w Szpitalu Zakaznym w Wadowicach.
Jego niesubordynacja w sprawie szczepień na dur brzuszny spowodowała przeniesienie do Kamieńska koło Piotrkowa, gdzie pracował w Domu dla rekowalenscentów.
Wrócił na front i uczestniczył w kampanii na Wołyniu.
29 września 1914r. awansowany na stopień podporucznika lekarza, a 15 grudnia 1915r. na stopień porucznika lekarza.
17 lipca 1917r. po kryzysie przysięgowym został zwolniony z wojska.
Rozpoczął pracę na oddziale chirurgii Szpitala Dziecięcego im.Anny Marii / pózniej Szpital im.J.Korczaka/ w Lodzi.
W 1918r. ochotniczo brał udział w zwalczaniu epidemii tyfusu plamistego.
W okresie XX-lecia międzywojennego był początkowo uczestnikiem wojny polsko-bolszewickiej na froncie Litewsko-Białoruskim, a następnie pracował w szpitalach w Toruniu i w Warszawie.
W wojnie polsko-bolszewickiej w latach 1919-1920 jako lekarz 3 pułku piechoty Legionów, w stopniu kapitana.Komendant szpitala w Mińsku i ordynator Oddziału Chirurgii, szef sanitarny Dywizji Ochotniczej w stopniu podpułkownika.W czasie wyprawy na Litwę zachorował na dur powrotny i wrócił do Warszawy.
W latach 1921-1923 pełnił służbę w II Klinice Chirurgii Zygmunta Radlińskiego w Warszawie.
W latach 1923-1934 służył w Szpitalu Okręgowym Nr 8 w Toruniu, gdzie wprowadził pionierskie techniki przetaczania krwi, utworzył pierwszą w Polsce Wojewódzką Stację Urazową przy Szpitalu Diakonistek / pózniej włączonym do Specjalistycznego Szpitala Miejskiego/.
Specjalista traumatolog.Wyjeżdżał do Anglii i Francji.
1 stycznia 1928r. awansował do stopnia pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928r. i 6 lokatą w korpusie oficerów sanitarnym, w grupie lekarzy.
W latach 1934-1939- Szpital Okręgowy Nr 1 w Warszawie., a pózniej w zorganizowanym przez siebie Instytucie Chirurgii Urazowej-ambulatorium urazowe i pracownię rtg przy ul.6 Sierpnia / obecnie Nowogrodzkiej/.
W warszawskim Instytucie Chirurgii Urazowej stworzył pierwszy w Polsce Oddział Neurochirurgiczny, pierwszą stację konserwacji krwi do transfuzji, systematyczne kursy traumatologii dla wojskowych lekarzy rezerwy oraz pierwsze w Polsce kursy podyplomowe dla lekarzy cywilnych.
W Instytucie próbował ratować życie Walerego Sławka, po jego samobójczym zamachu 2 kwietnia 1939r.

W czasie kampanii wrześniowej 1939r. pełnił funkcję lekarza w Szpitalu Polowym Nr 201.Wraz ze szpitalem dostał się do obozu internowanych w Rumunii, a stamtąd do Francji.
We Francji został ordynatorem Centre de chirurgie osseuse w Creteil /Centrum Chirurgii Kostnej na przedmiesciu Paryża/
Po rozpoczęciu bitwy o Francję /VI.940r./ kierował oddziałem chirurgii w Dieuze w Alzacji / szpital wojenny I i II Dywizji Polskiej/.
Po klęsce Francji znalazł się w szpitalu wojennym w Edynburgu.
W latach 1941-1942 wykładał też chirurgię na Polskim Wydzziale Lekarskim na Uniwersytecie w Edynburgu, który współtworzył.Opuścił tę uczelnię z powodu nieporozumień z rektorem Antonim Juraszem.
W 1942r. odbywał staż w zakresie terakochirurgii m.in.w londyńskim Royal Brompton Hospital.
.

Pełnił służbę w szpitach wojennych utworzonego w Iraku 2 Korpusu Polskiego w Kanaquin, El Kantar nad Kanałem Sueskim, Casamassima w rejonie Puglia k/Bari.Leczył tam rannych polskich żołnierzy ale również miejscową ludność.
W 1946r. przeniesiony wraz z wojskiem polskim do Anglii.

W latach 1946-1948 Sokołowski kierował oddziałami chirurgii i ginekologiczno-położniczym w Diddington.Zapoznawał się również z organizacją studiów przyrodniczych na Uniwersytecie w Cambridge.
W 1948r. powrócił do Polski.Włączył się do organizowania Akademii Lekarskiej w Szczecinie, od 1950r.Pomorskiej Akademii Medycznej , a od 2010r.Pomorskiego Uniwersytetu Medycznego.
Objął stanowisko Kierownika Katedry I Kliniki Chirurgii.W 1955r. uruchomił w I Klinice Chirurgii specjalizację z anestezjologii.
Tytuł profesora nadzwyczajnego uzyskal w 1949r. a w 1957r. tytuł profesora zwyczajnego.
Był promotorem 9 prac doktorskich i opiekunem 37 lekarzy-chirurgów – specjalizujących się na I i II stopień.
Konsultant wojewódzki w zakresie chirurgii, operator we wszystkich szpitalach województwa.Konsultował pacjentów Przychodni Specjalistycznej Chorób Ręki, którą organizował po przyjezdzie do Szczecina.Funkcje konsultanta pełnił również po przejściu na emeryturę w 1961r.
Autor 154 publikacji z zakresu chirurgii, zwłaszcza z traumatologii.
Członek Towarzystwa Chirurgów Polskich.Członek honorowy, założyciel i wieloletni przewodniczący Oddziału Szczecin.Członek Polskiego Towarzystwa Lekarskiego.Członek szczecińskiego Towarzystwa Naukowego.Członek Royal Society of Medicine – Londyn.
W 1945r. zorganizował Zjazd Polskich Lekarzy Wojskowych w Bolonii
Od 1949r. naczelny redaktor „Roczników PAM”.

Order Sztandaru Pracy II klasy
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Niepodległości – 20.12.1932
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 19.03.1937r.
Krzyż Walecznych – 2 -krotnie
Złoty Krzyż Zasługi
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino
Brązowy Medal za Długoletnią Służbę
Komandor Orderu Korony Włoch

wyróżniony:
honorowe obywatelstwo Włoch
imię Profesora nadano- Szpitalowi Klinicznemu Nr 1 PAM w Szczecinie
Szpitalowi Powiatowemu w Pyrzycach
w r.2000 jego nazwisko znalazło się na liście „Szczecinianin stulecia”

10 kwietnia 1920r. zawarł związek małżeński z Karoliną Kwiatkiewicz.
córka Anna Maria ur.1920r. – lekarz psychiatra
córka Krystyna Maria ur.1934r. – lekarz medycyny

Polska służba zdrowia w bitwie o Monte Cassino
Witold Brzeziński – „Tadeusz Sokołowski -1887-1965.Twórca szczecińskiej szkoły chirurgicznej.” W: Szczecinianie stulecia.Wydawnictwo Piątek trzynastego
Polacy- uczestnicy kampanii francuskiej 1940
Polacy- uczestnicy kampanii włoskiej 1943-1945
Polscy chirurdzy