SŁOWNIK BIOGRAFICZNY

Żołnierzy 2 Korpusu Polskiego



Drukuj
http://indeks2kp.pl/wp-content/uploads/2020/08/nopic.jpg

Zygmunt Podhorski


25 maja 1891r. – 12 września 1960r.
IMIĘ: Zygmunt
NAZWISKO: Podhorski
IMIĘ OJCA: Piotr
IMIĘ MATKI: Klementyna
NAZWISKO RODOWE MATKI: Lipkowska
DATA URODZENIA: 25 maja 1891r.
MIEJSCE URODZENIA: Popudnia pow.lipowiecki
DATA ŚMIERCI: 12 września 1960r.
MIEJSCE ŚMIERCI: Londyn
MIEJSCE POCHÓWKU: Londyn Cmentarz Brompton
ŻYCIE PRZED II WOJNĄ ŚWIATOWĄ

Rodzina wywodząca się z kniaziów ruskich, osiadła w Rzeczypospolitej w XVI wieku.
Uczył się w Warszawie, w 1909r. zdał polską maturę, a następnie eksternistycznie rosyjską.
Odbył służbę wojskową w rosyjskim 9 Pułku Bugskich Uła nów w Białej Cerkwi.
W latach 1911-1913 studiował w Studium Rolniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie.
W 1911r. otrzymał awans na chorążego.
Pracę dyplomową złożył w 1914r., lecz w obliczu wybuchu wojny opuścił austriacki Kraków, unikając internowania.
Dyplom inżyniera rolnika uzyskał dopiero w połowie lat 20-tych.
Podczas I wojny światowej walczył w kawalerii rosyjskiej.Został dowódcą plutonu w 9 Pułku Bugskich Ułanów.W marcu 1915r. awansowany na korneta/ podporucznika/.
Wyróżnił się podczas szarży przeciw Austriakom pod Krzywoluką 20 listopada 1915r., w której został dwukrotnie ranny.Po leczeniu, powrócił w maju 1916r. do Pułku, w którym walczył do lutego 1917r.
Na skutek swoich starań Podhorski uzyskał przydział do polskiego 1 pułku ułanów, jako dowódca plutonu, szwadronu.Wyróż ił się podczas szarży pod Krechowcami.
Od 1917r. – porucznik.Od września 1917r. jego Pułk wchodził w skład I Korpusu Polskiego gen.Józefa Dowbora-Muścickiego.Po rozbrojeniu Korpusu przez Niemców w maju 1918r. i jego demobilizacji Podhorski przebywał w oddziałach polskich na Kubaniu.Czasowo był attache wojskowym przy polskim przedstawicielstwie w Kijowie.
3 listopada 1918r. powrócił do Polski.
Po powrocie do Polski był jednym z głównych organizatorów odtworzonego 1 Pułku Ułanów, który uzyskał miano Ułanów Krechowieckich.
11 listopada 1918r. dowodząc szwadronem ułanów, zajął koszary przy ul.Koszykowej w Warszawie, rozbrajając żołnierzy niemieckich i uzyskując wyposażenie dla Pułku.
6 grudnia 1918r. awansowany na rotmistrza.Został kwatermistrzem 1 Pułku Ułanów.
Pod koniec 1918r. uczestniczył w walkach ułku na południowy wschód od Przemyśla, w ramach odsieczy Lwowa.
Od kwietnia 1919r.dowodził dywizjonem pułku.
Podczas wojny polsko-bolszewickiej, w lutym 1920r. powierzono mu dowództwo szwadronu zapasowego i pułku ułanów w Tarnowie.
W lipcu 1920r. awansowal na stopień majora.27 lipca 1920r. objął dowodzenie 203 ochotniczego pułku ułanów, z którym uczestniczył w walkach Bitwy Warszawskiej w rejonie Ciechanowa.9 września 1920r. – dowódca 1 pułku ułanów Krechowieckich.Pułkiem dowodził do 29 lipca 1927r.
Po wojnie Z.Podhorski był jednym z inicjatorów osadnictwa wojskowego na Kresach Wschodnich.
1 grudnia 1924r. awansował na stopień pułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924r. i 10 lokatą w korpusie oficerów kawalerii.
W 1927r. ukończył wyższy kurs oficerski we Francji, po czym mianowano go komendantem Obozu Szkolnego Kawalerii w Grudziądzu, przeorganizowanym 1 kwietnia 1928r. na Centrum Wyszkolenia Kawalerii.Szkołą komenderował do lipca 1935r.
W 1929r. – członek Oficerskiego Trybunału Orzekającego.
Publikował również artykul poświęcone zagadnieniom organizacji i wyszkolenia kawalerii.
Od 1935r. do 1937r. dowodził XIII Brygadą Kawalerii w Płocku, a następnie Suwalskiej Brygady Kawalerii w Suwałkach
Awansował na stopień generała brygady z dniem 9 marca 1938r.

LOSY W CZASIE II WOJNY ŚWIATOWEJ (PRZED WSTĄPIENIEM DO ARMII ANDERSA)

W czasie kampanii wrześniowej 1939r. dowodził Suwalską Brygadą Kawalerii, wchodzącą w skład Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew”.
Czasowo w dniach 9-10 września 1939r. sprawował dowództwo SGO „Narew”.W tych dniach Brygada uczestniczyła w ciężkich walkach pod Zambrowem.
11 września objął dowodzenie Grupy Operacyjnej Kawalerii, w skład której weszła Suwalska Brygada Kawalerii i Podlaska Brygada Kawalerii.Przedostał się do Puszczy Białowieskiej, gdzie 20 września zreorganizował grupę w Dywizję Kawalerii „Zaza”.Wyróżnił się w bitwie pod Kockiem.
Po kapitulacji 6 października 1939r. dostał się do niewoli niemieckiej.Uważany przez wielu historyków jako jeden z najlepszch polskich dowódców kompanii.
Przebywał początkowo w obozach jenieckich ?oflagach/ w Konigstein,Hohnstein i Johannistrunn, a następnie od kwietnia 1942r.do wyzwolenia 5 kwietnia 1945r. w Oflagu VIIA Murnau.
Wchodził tam w skład kierownictwa konspiracji obozowej / Ruch Oporu/ będąc szefem sztabu, wywiadu i kontrwywiadu.

PRZEBIEG SŁUŻBY W ARMII ANDERSA

19 czerwca 1945r. został wcielony do Polskich Sił Zbrojnych jako zastępca dowódcy Bazy 2 Korpusu Polskiego we Włoszech.
Od 1946r. pełnił służbę w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia jako dowódca 5 Grupy Brygadowej.

LOSY POWOJENNE

Po demobilizacji pozostał z rodziną w Londynie.Srodki na utrzymanie rodziny uzyskiwał jako pracownik zakładu krawieckiego.
Bprał czynny udział w życiu politycznym i społecznym emigracji, będąc w sgtronnictwie gen.W.Andersa.Był przewodniczącym Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej.Współzałożyciel i prezes Koła Kijowian oraz v-prezesem Zarządu Związku Ziem Północno-Wschodnich.
Przed wojną i na emigracji był 1 v-prezesem Koła Krechowiaków.
Publikował opracowania historyczno-wojskowe na łamach polskiej prasy emigracyjnej.
Zmarł w Londynie 12 września 1960r.Został pochowany na Cmentarzu Brompton w Londynie.

POSIADANE ODZNACZENIA

Krzyż Kawalerski Orderu Wojennego Virtuti Militari / pośmiertnie 1970r./
Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari /1947/
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 2552 /1921/
Krzyż Niepodległości / 17.03.1932/
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Walecznych- 2 krotnie,
Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami, Złoty Krzyż Zasługi/19.03.1937/
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1019-1921, Order Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Order Miecza III kl. /Szwecja 1932/, Order Orła Białego III kl./Jugosławia/
Kawaler Orderu Legii Honorowej /Francja/Medal Zwycięstwa / międzysojuszniczy/, Order św.Jerzego
/Imperium Rosyjskie/, Krzyż św.Jerzego /Imperium Rosyjskie/,

MIEJSCE ZAMIESZKANIA PO WOJNIE
Wielka Brytania – Londyn
INNE INFORMACJE (NP DOTYCZĄCE RODZINY, ITP)

13 lutego 1923r. w Warszawie zawarł związek małżeński z Marią Zdziechowską, córką Feliksa i Jadwigi z Łepkowskich.Mieli dwoje dzieci: syna Piotra /13.11.1923r/-kapral podchorąży Zgrupowania AK „Bartkiewicz”, który poległ 6 sierpnia 1944r. w Warszawie i córkę Marię /ur.24.06.1928r. w Grudziądzu.

Jego imię nosiła 4 Suwalska Brygada Kawalerii Pancernej.Matką chrzestną sztandaru brygady była córka generała Maria z Podhorskich Bobińska, zmarła w Londynie 21 listopada 2000r.Była żoną kapitana pilota Zbigniewa Gustawa Bobińskiego / 1921-1995/, kawaler ordeu Virtuti Militari.

ŹRÓDŁO DANYCH BIOGRAFICZNYCH

Archiwum Instytutu Polskiego i Muzeum im.gen.W.Sikorskiego w Londynie
T.Kraska-Karski i St.Zurakowski -„Generałowie Polski niepodległej” Editions Spotkania Warszawa 1991
G.Łukomski.B.Polak.A.Suchcitz – „Kawalerowie Virtuti Militari 1972-1945.”-Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej – Koszalin 1997
Cezary Leżeński.L.Kukawski- ” O Kawalerii polskiej XX wieku”-Wrocław Zakład Narodowy im.Ossolińskich
Zbigniew Mierzwiński „Generałowie II Rzeczypospolitej”-Warszawa 1990- Wydawnictwo Polonia
A.ZSuchcitz „Non Omnis Moriar.Polacy na londyńskim Cmentarzu Brompton”.-„Adiutor” Warszawa 1992

SKANY / FOTOGRAFIE
OPIS ZAŁĄCZONYCH MATERIAŁÓW