SŁOWNIK BIOGRAFICZNY

W dniach 4-22 listopada 1918r. walczył w obronie Lwowa. Ukończył 5 klasową szkołę powszechną, a potem uczęszczał do Szkoły Realnej w klasie matematyczno-przyrodniczej. Po powołaniu ojca do służby CK Armii – I wojna światowa, zmuszony został do przerwania nauki i jako najstarszy z dzieci pomagał matce utrzymać dom i rodzinę. Pracował w piekarni, potem jako palacz w parowozowni kolejowej.
W czasie wojny z Bolszewikami 1920r. walczył w szeregach 5 Dyw. Piechoty (Toporów, Jampol aż do Zbaraża). Ranny.
W latach 1923-1925 – słuchacz Oficerskiej Szkoły dla Podoficerów w Bydgoszczy. W tej szkole zdał również egzamin maturalny. Został wcielony do 55 Poznańskiego Pułku Piechoty w Krotoszynie.
Awansował do stopnia porucznika – 1927 r. Został przeniesiony do Garnizonu w Lesznie. Awansowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935r. i 186 lokatą w korpusie oficerów piechoty. W przeddzień wybuchu II wojny światowej – objął obowiązki oficera mobilizacyjnego pułku z przydziałem do Ośrodka Zapasowego 14 Dywizji Piechoty. Miejsce postoju-Kutno.

W kampanii wrześniowej 1939 r. walczył w stopniu kapitana w 39 Dywizji Piechoty. 6 września – batalion Łowicz- rozkaz marszu na Warszawę, Sulejówek aż dotarł do Mińska Mazowieckiego. 15 września batalion został zbombardowany, zaatakowany w czasie postoju w lesie. Po kapitulacji oddziału, w Biłgoraju, w cywilnym ubraniu przedostał się do Lwowa. Bronił dworca kolejowego, gdzie wcześniej pracował, a potem w ramach IV odcinka obrony „Dworzec Główny”. Aresztowany przez Sowietów przy próbie nielegalnego przekroczenia granicy. Łagier w Tomsku.

1941 r. Tockoje – Armia Polska w ZSRR, Buzułuk.- 6 Lwowska Dywizja Piechoty.
Od kwietnia1942r. – zastępca dowódcy 6 dywizjonu rozpoznawczego „Dzieci Lwowskich”. Od października 1942 r. -dowódca kompanii dowodzenia 6 baonu czołgów „Dzieci Lwowskich”,
przemianowanego 1.07.1943 r. na 6 pułk pancerny „Dzieci Lwowskich”. W marcu 1944 r. awansowany do stopnia majora. 18 maja 1944 r. został przeniesiony do 4 Pułku Pancernego „Skorpion” na stanowisko dowódcy Pułku. Od 24 maja 1944 r. pełnił obowiązki dowódcy 6 Pułku Pancernego „Dzieci Lwowskich” aż do jego rozformowania w marcu 1947 r. W sierpniu 1944 r. awansował na stopień podpułkownika. Przeszedł całą kampanię włoską – pod Loreto, Anconą, w Apeninie Emiliańskim, na Linii Gotów i pod Bolonią. Dowodził pod Piedimonte i San Germano-24 maja 1944 r.
Rok w Toskanii z 2 Korpusem Polskim, skąd przedostał się do Wielkiej Brytanii-Bibiena.

Bibiena -Wielka Brytania- ciężka choroba i rekonwalescencja. Podejmuje decyzję o powrocie do kraju.
Początkowo udał się na Śląsk, gdzie odnaleźli Go bracia. W latach 1948-49 pracował w Centrali Zaopatrzenia Materiałowego Przemysłu Węglowego w Katowicach. W 1949 r.- Leszno, zamieszkał przy ul. Lipowej. 15.10.1949 r. – 30.10.1950 r.- pracował w Centrali Zbytu Węgla, Oddział Poznań, jako kierownik składu węgla nr 67 w Lesznie. Kolejna praca w Spółdzielni Inwalidów założonej przez byłych oficerów 55 Poznańskiego Pułku Piechoty. Spółdzielnia ta przez wiele lat znana jako SI „Kopernik”. Tam pracował do śmierci na stanowisku kierownika technicznego. Inwigilowany przez SB, szykanowany.
Pozostawił rękopisy wspomnień.

Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 96; Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 10183; Krzyż Walecznych – 3 krotnie / po raz pierwszy w 1922/; Medal Niepodległości / 1932/; Srebrny Krzyż Zasługi /1933 i 1938/; Odznaka Pamiątkowa IV Odcinka Obrony Lwowa; Krzyż Obrony Lwowa; Krzyż Pamiatkowy Monte Cassino (nr legit. 30359); Odznaka za Rany z Dwoma Gwiazdami; Distinguished Service Order

żona – Bronisława
miał trzech braci /Józef,Leon i…/ oraz siostrę Kazimierę.

Waldemar Handke – „Semper Fidelis. Dzieje Pułku 6 Pancernego „Dzieci Lwowskich”, Leszno 2018