SŁOWNIK BIOGRAFICZNY

Szkołę realną ukończył w Chersoniu na Ukrainie. Przeprowadził się wraz z rodziną do Lwowa, gdzie podjął i ukończył studia na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej. Tam też rozpoczął się jego kontakt z ruchem niepodległościowym. W 1909 r. wstąpił do Związku Walki Czynnej, a w 1910 r. do Związku Strzeleckiego. W tym okresie używał pseudonimu „Kirgiz”. Ukończył kurs oficerski „Strzelca” i z rąk Józefa Piłsudskiego otrzymał znak oficerski: „Parasol”. W 1914 r. – zmobilizowany do armii rosyjskiej i przydzielony do Czugajewskiej Szkoły Wojsk w Czuhujiwie. 1 września 1915 r.-chorąży. Skierowany na front. Dowodził kompanią, później batalionem piechoty. W lipcu 1917 r. – podporucznik, przeniesiony do wojsk inżynieryjnych.
Po rewolucji w Rosji, we wrześniu 1917 r. przeszedł do oddziałów polskich- 2 Kompania Telegraficzna 1 Pułku Inżynierii I Korpusu Polskiego w Rosji gen. J. Dowbor-Muśnickiego, gdzie służył do rozbrojenia korpusu przez Niemców. Od maja 1918 r. działał w Polskiej Organizacji Wojskowej.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, w listopadzie 1918 r. podjął służbę w Wojsku Polskim, w 1 Pułku Telegraficznym, także na krótko w Oddziale Wywiadowczym w Łodzi. Od marca 1919 r. służył w wojskach inżynieryjnych.
Podczas wojny polsko-bolszewickiej od kwietnia do października 1919 r. był dowódcą kompanii saperów 2 Dywizji Piechoty Legionów.
Do końca 1921 r. dowódca 2 Batalionu Saperów, po czym do 1924 r., dowódca batalionu maszynowego saperów w Nowym Dworze Mazowieckim.
W międzyczasie, w 1921r. uczestniczył w kursie inżynieryjnym. W 1923 r.- studia specjalistyczne we Francji, a w 1922 r. zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 r.
W 1924 r. został przeniesiony do 2 Pułku Saperów Kaniowskich w Puławach na stanowisko dowódcy Pułku. W grudniu 1925 r. skierowany do kadry oficerów korpusu inżynierów i saperów przy Departamencie V Ministerstwa Spraw Wojskowych, z równoczesnym przydziałem do Głównych Zakładów Inżynierii i Saperów na stanowisko zastępcy kierownika z jednoczesnym powierzeniem obowiązków kierownika.
24 kwietnia1927 r. -zastępca szefa, a od 31.01.1928 r. szef Departamentu Zaopatrzenia Inżynierii Ministerstwa Spraw Wojskowych.
1 stycznia 1928 r. awansowany do stopnia pułkownika z 3 lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów.
Od 23 września 1930 r. obowiązki szefa Departamentu łączył z funkcją dowódcy Broni Pancernych.
Był zwolennikiem rozwoju polskiej broni pancernej i inicjatorem rozwoju przemysłu samochodowego.
Za jego kadencji wdrożono do masowej produkcji tankietki TK-3 i TKS, zakupiono czołgi Vickers E i opracowano własny czołg 7 TP. Był także członkiem Rady Nadzorczej Państwowych Zakładów Inżynierii.
26 marca 1936 r. ustąpił ze stanowiska dowódcy Broni Pancernych w wyniku różnicy poglądów na zadania produkcyjne Państwowych Zakładów Inżynierii (dążył do priorytetu produkcji wojskowej nad potrzebami rynku cywilnego).
Został dowódcą saperów Ministerstwa Spraw Wojskowych.
Na stopień generała brygady został mianowany 19 marca 1939 r. z 12 lokatą w korpusie generałów.

W dniach od 3 do 7 września 1939 r. wziął udział w przygotowaniach do obrony Warszawy. Internowany w Rumunii w obozie w Baile Herculane. Przez Rumunię dotarł do Paryża, gdzie został dowódcą saperów w Sztabie Naczelnego Wodza. Od września 1940 r. do października 1941 r. pełnił funkcję zastępcy dowódcy 1 Brygady Strzelców do spraw motoryzacji. W 1941 r. brał równolegle udział w kursie wyższych dowódców armii sprzymierzonych w Brytyjskiej Wyższej Szkole Wojennej w Cumberly. Od października 1941 r. do czerwca 1942 r. był zastępcą dowódcy 1 Korpusu Polskiego do spraw motoryzacji oraz dowódcą saperów Korpusu.

Następnie okresowo w Polskich Siłach Zbrojnych na Bliskim Wschodzie – poniżej.

Od grudnia 1943 r. w dyspozycji Naczelnego Wodza.
Po przeszkoleniu we Włoszech został przerzucony do okupowanej Polski 30 maja 1944 r. w trakcie operacji lotniczej zwanej jako „Most II”. Był najstarszym z „Cichociemnych:”. W dniu przerzutu miał 56 lat. Przyjął pseudonim „Krystynek”. W dniu przylotu do kraju awansowany został na generała dywizji.

Przydzielony do Wydziału Broni Szybkich Oddział III Operacyjnego Komendy Głównej Armii Krajowej.
Został dowódcą Zakładów Produkcji Uzbrojenia AK.

W pierwszych dniach sierpnia 1944 r. „Krystynek” budował barykadę na ulicy Kruczej, a następnie walczył jako zwykły strzelec w drużynie szturmowej pod dowództwem podchorążego „Blizny” w Śródmieściu Południowym. Dopiero w drugiej połowie sierpnia 1944 r. otrzymał stanowisko i został kierownikiem produkcji uzbrojenia oraz materiałów wybuchowych w Komendzie Głównej AK. We wrześniu 1944 r. został równocześnie dowódcą kilkunastoosobowej Legii Oficerskiej. Największe jednak zasługi generał odniósł przy produkcji środków walki, przygotowując dla walczących oddziałów m.in. granaty ręczne.
Po kapitulacji Warszawy dostał się do niewoli i przebywał w niemieckim stalagu XVIII-C Markt Pongau.
Po wyzwoleniu przez wojska amerykańskie zgłosił się do Polskich Sił Zbrojnych i powrócił do Londynu.

Przeniesiony na Bliski Wschód objął stanowisko zastępcy dowódcy 2 Korpusu Strzelców do spraw motoryzacji,, a następnie stanowisko dowódcy broni pancernej, motorowej i służby elektromechanicznej Armii Polskiej na Wschodzie.
Przez krótki okres od października 1942 r. był zastępcą dowódcy formowanej w II połowie 1942 r. – 2 Brygady Czołgów na Środkowym Wschodzie.

W grudniu 1945 r. powrócił do Polski. Pracował w biurach projektów. Nie angażował się w życie polityczne ani wojskowe w powojennej Ojczyźnie. Zmarł w 1965 r. i został pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie. 5 listopada 2019 r. gen. dyw. Tadeusz Kossakowski został patronem 2 Mazowieckiego Pułku Saperów.

Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyż Niepodległości (1932 r.), Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1928 r.), Krzyż Walecznych /4-krotnie/po raz 1,2,3 w 1922 r., Złoty Krzyż Zasługi (1925 r.), Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921, Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, Znak Oficerski „Parasol”, Odznaka „Znak Pancerny”, Komandor Orderu Korony Włoch
Order Krzyża Orła 3kl./ 1933 r. -Estonia/
Oficer Orderu Legii Honorowej / Francja/
Oficer Orderu Koronny Rumunii
Odznaka Lotewskiego pułku czołgów

Zbigniew Mierzwiński – „Generałowie II Rzeczypospolitej”, Warszawa 1990; T. Kryska-Karski i S. Żurakowski „Generałowie Polski niepodległej”, 1991; Marian Żebrowski „Zarys historii polskiej broni pancernej 1918-1947”; „Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powstania Warszawskiego tom V”, 2002; historia patrona 2 Mazowieckiego Pułku Saperów.

gen. Tadeusz Kossakowski; źródło: 2 Mazowiecki Pułk Saperów im. gen. Kossakowskiego