SŁOWNIK BIOGRAFICZNY

W Przedborzu ukończył szkołę powszechną, a następnie kontynuował naukę w Radomsku, gdzie w 1927 r. uzyskał świadectwo dojrzałości. W 1929 r. w Gródku Jagiellońskim rozpoczął służbę wojskową, a następnie został przyjęty do Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi-Komorowie. 13 sierpnia 1932 r. awansował na podporucznika z przydziałem do 72 Pułku Piechoty w Radomiu, a 1 marca 1935 r. awansowany do stopnia porucznika. W tymże roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza. Pełnił służbę na granicy z Litwą, w batalionie KOP „Sejny”, za którą został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi. W 1939 r. został dowódcą 4 kompanii 134 Rezerwowego Pułku Piechoty.

Uczestnik kampanii wrześniowej 1939 r. W bitwie pod Brańszczykiem – 9 września 1939 r. został ciężko ranny. Ewakuowany leżał w szpitalach w Tłuszczu, Mińsku Mazowieckim, Lublinie i w Brześciu-Twierdzy. Przewieziony przez Sowietów w czerwcu 1940 r. do więzienia w Homlu, po 6 miesiącach do Orszy. Skazany na 10 lat łagru karę odbywał w obozie Uchta w Komi ASSR przy morderczej pracy przy wyrębie lasu. Zwolniony na mocy Układu Sikorski-Majski.

Wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR w Tockoje. Zajmował się tam organizacją i dowodzeniem kompanią erkaemów w 3 Batalionie 16 Pułku Piechoty 6 Lwowskiej Dywizji Piechoty. W grudniu 1941 r. został awansowany do stopnia kapitana.
Po ewakuacji oddziałów z ZSRR i reorganizacji armii został mianowany dowódcą kompanii dowodzenia 16 Lwowskiego Batalionu Strzelców 5 Kresowej Dywizji Piechoty 2 Korpusu. Uczestnik kampanii włoskiej 2 Korpusu (nr ewid. 1906/98), w tym bitwy o Monte Cassino, gdzie po krwawych walkach został odznaczony Krzyżem Walecznych. 15 sierpnia 1944 r. mianowany na stanowisko zastępcy dowódcy, a 20 listopada 1944 r. – dowódcy 5 Kresowego Batalionu Ciężkich Karabinów Maszynowych 5 Kresowej Dywizji Piechoty 2 Korpusu. Dowodził tym batalionem do końca jego służby w Wojsku Polskim tj. do roku 1947. 1 stycznia 1945 r. został awansowany do stopnia majora.
Następnie uczestniczył wraz ze swym Batalionem w ciężkich walkach o wyzwolenie Bolonii, za które otrzymał Order Virtuti Militari. W 1946 r., po zakończeniu działań wojennych, jeszcze we Włoszech dołączyła do niego żona z synem. Po ewakuacji oddziałów 2 Korpusu do Wielkiej Brytanii dowodził oddziałami Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia, by zostać ostatecznie zdemobilizowanym.

W 1948 r. urodził się jego drugi syn Jacek. Rodzina zdecydowała się pozostać na emigracji. Władysław Chudy podjął się pracy w fabryce sprzętu radiowego w Malmesbury (na zachód od Londynu), w której pracował aż do przejścia na emeryturę w 1971 r. Wtedy postanowił przenieść się do Londynu, aby zamieszkać bliżej synów.
Od początku pobytu w Wielkiej Brytanii angażował się w działalność patriotyczną. Od 1949 r. był członkiem-organizatorem Skarbu Narodowego, inicjując zbiórki na różne cele patriotyczne. Był członkiem Najwyższej Izby Kontroli oraz członkiem Kapituły Orderu Virtuti Militari. W 1964 r. został mianowany do stopnia podpułkownika, a w 1990 r. – pułkownika. Zmarł w Londynie w 1995 r.

Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (nr 11310), Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Walecznych – dwukrotnie, Srebrny Krzyż Zasługi, Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino (nr legit. 17790)

Jego brat Stanisław (1909-1942) zginął w Auschwitz-Birkenau (nr obozowy 22161).
Żona Janina z domu Wojciechowska (1912-2003) – ślub w 1936 r.
Synowie: Władysław – inżynier elektryk, Jacek – doktor chemii

Wojciech Zawadzki, „Przedborski Słownik Biograficzny – Władysław Chudy”, 2010; archiwum Fundacji Znaki Pamięci

Władysław Chudy; źródło: Przedborski Słownik Biograficzny