SŁOWNIK BIOGRAFICZNY

Po ukończeniu gimnazjum w Gnieźnie, na początku I wojny światowej został wcielony do Armii Cesarstwa Niemieckiego i wysłany na front zachodni. Następnie uczestnik Powstania Wielkopolskiego. Walczył w oddziale Pawła Cymsa.
W styczniu 1919 r. został ciężko ranny w czasie szturmu dworca w Inowrocławiu. Wymagał długiej rehabilitacji.
Pod koniec 1919r. został przydzielony do Kompanii Przybocznej Naczelnego Wodza. W 1920 r., w czasie wojny z bolszewikami dowodził kompanią 65 Pułku Piechoty. Następnie przez dwa
lata dowodził batalionem w 57 Pułku Piechoty Wielkopolskiej w Poznaniu.
23 maja 1923 r. przeniesiony do 9 Pułku Piechoty Legionów w Zamościu na stanowisko pełniącego obowiązki dowódcy batalionu sztabowego. W następnym roku został wyznaczony na stanowisko kwatermistrza pułku.
16 grudnia 1926 r. został zwolniony ze stanowiska oficera przysposobienia wojskowego. 27 stycznia 1930 r. został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 r. i 25 lokatą w korpusie oficerów piechoty.
Z dniem 3 listopada 1932 r. został powołany z Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie w charakterze słuchacza Kursu lat 1932-1934.
Z dniem 1 listopada 1934 r. po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do 21 Dywizji Piechoty Górskiej w Bielsku na stanowisko Szefa Sztabu. W październiku 1935 r. został przeniesiony do 9 Pułku Piechoty Legionów na stanowisko dowódcy batalionu.
W 1939 r. pełnił służbę w Departamencie Dowodzenia Ogólnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisku szefa Wydziału Studiów.

Po kampanii wrześniowej 1939 r. przedostał się przez Węgry do Francji, gdzie został oficerem do zleceń gen. broni K. Sosnkowskiego. W 1940 r. po klęsce Francji został kierownikiem Bazy Związku Walki Zbrojnej w Kairze.

W 1942 r. powrócił do służby liniowej i objął dowództwo jednego z batalionów 3 Dywizji Strzelców Karpackich (?). 1 lutego 1944 r. został zastępcą dowódcy 1 Brygady Strzelców Karpackich 3 DSK 2 Korpusu.
12 maja 1944 r. w czasie bitwy o Monte Cassino objął dowództwo brygady po rannym płk. Walentym Peszku. Dowodził Brygadą następnie w dalszych walkach m.in. nad rzekami Musone i Chienti aż do odwołania ze stanowiska 14 sierpnia 1944 r. Na rozkaz Naczelnego Wodza gen. Sosnkowskiego skierowany do Londynu do Sztabu Naczelnego Wodza. Ostatecznie objął stanowisko zastępcy dowódcy 4 Dywizji Piechoty 1 Korpusu Polskiego w Szkocji i zajął się jej szkoleniem. W 1947 r. został zdemobilizowany z Wojska Polskiego.

W 1947 r. wyemigrował do Stanów Zjednoczonych. W latach 1948-1963 był zatrudniony w służbie geograficznej Armii Stanów Zjednoczonych w charakterze pracownika kontraktowego. Przez kolejne dwa lata był zatrudniony w Agencji Wywiadowczej Departamentu Obrony. Mając 70 lat, został przeniesiony na emeryturę. Do śmierci był członkiem Koła Generałów i Pułkowników byłych wyższych dowódców, skupionego wokół osoby gen. Andersa. Redaktor „Materiałów historycznych” gen. Sosnkowskiego (Londyn 1966) oraz opracowań na temat historii Polski w czasie II wojny światowej. Zmarł w Waszyngtonie w 1969 r.

Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (nr 10448), Krzyż Niepodległości (1938 r.), Krzyż Walecznych (za walki w latach 1918-21), Złoty Krzyż Zasługi (1932 r.)

żona Wanda Żakowska – była przed wojną pracownikiem Ambasady USA w Warszawie i z nią ewakuowana we wrześniu 1939 r.
Miał dwie córki.

Instytut J. Piłsudskiego w Ameryce; Instytut Polski i Muzeum gen. W.Sikorskiego – Londyn; Piotr Stawecki „Józef Matecki” – Polski Słownik Biograficzny XX – 1975 r.

Józef Matecki; źródło: Polski Słownik Biograficzny