SŁOWNIK BIOGRAFICZNY

Absolwent Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie. W 1928 r. uzyskał tytuł doktora pod kierownictwem K. Chodynickiego. W okresie międzywojennym związany z miejscowym środowiskiem konserwatystów. Publicysta Wileńskiego „Słowa”. W 1939 r. zatrudniony w Wojskowym Biurze Historycznym w charakterze urzędnika cywilnego. Kierował Pracownią Naukową w Wilnie.

Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r. W niewoli sowieckiej od 1939 r. – w Kozielsku, a od 1940 r. w obozie jenieckim NKWD w Griazowcu. Uwolniony z niewoli na mocy Układu Sikorski – Majski.

Od 17 grudnia 1941 r. pełnił służbę w Dowództwie Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR na stanowisku Kierownika Samodzielnego Referatu Historycznego, a po ewakuacji z ZSRR na tym samym stanowisku w dowództwie Armii Polskiej na Wschodzie. W październiku 1944 r. w wyniku przeprowadzonej reorganizacji służby archiwalno-historycznej został Kierownikiem Archiwum i Muzeum Polowego Nr 1 2 Korpusu z siedzibą w Cezarei (Palestyna), a później w Neapolu (Włochy). Na tym stanowisku pozostał do jesieni 1946 r.

Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Pierwszy redaktor tygodnika „Od A do Z”. Jako historyk zajmował się stosunkami religijnymi w Wielkim Księstwie Litewskim XVI i XVII wieku, magnaterią kresową, dziejami Polaków w okresie II wojny światowej.

Jerzy Jedlicki, „Charkiewicz Walerian- Słownik historyków polskich” Warszawa, 1994 r.
Konrad Paduszek, Witold Rawski, „Wojskowe Biuro Historyczne i jego kadra w 1939r.”, Wojskowa Centrala Edukacji Obywatelskiej