SŁOWNIK BIOGRAFICZNY

Był członkiem skautingu i Polskiej Organizacji Wojskowej. Od listopada 1918 r. do stycznia 1919 r. brał udział w rozbrajaniu Niemców w Kaliszu oraz dowodził plutonem w kompanii zwiadowczej 29 Pułku Piechoty Ziemi Kaliskiej.
Następnie kontynuował naukę w gimnazjum. W lipcu 1920 r. w czasie wojny z bolszewikami, walczył w szeregach kompanii harcerskiej 221 Pułku Piechoty, a od sierpnia do grudnia 1920 r. – 18 Pułku Artylerii Polowej. Następnie po raz kolejny powrócił do gimnazjum.
24 września 1924 r. Prezydent RP Stanisław Wojciechowski mianował Go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 r. i 11 lokatą w korpusie oficerów artylerii. Minister Spraw Wojskowych wcielił Go do 25 Pułku Artylerii Polowej w Kaliszu.
21 grudnia 1925 r. awansował na porucznika ze starszeństwem w korpusie oficerów artylerii.
Do jesieni 1934 r. był oddelegowany z macierzystego Pułku do Wojskowego Sądu Rejonowego Kalisz- w charakterze oficera sądowego.
3 listopada 1934 r. został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie w charakterze słuchacza Kursu Normalnego w latach 1934-1936. 27 czerwca 1935r. awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 r. W październiku 1936 r. po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przydzielony do Dowództwa 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Gnieźnie na stanowisko I Oficera Sztabu. Później powierzono Mu pełnienie obowiązków Szefa Sztabu tej Dywizji.

W październiku 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej.

W pażdzierniku 1941 r. został referentem opieki w Dowództwie Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR. Na stopień majora awansował 11 grudnia 1941 r. W styczniu 1942 r. został szefem Oddziału Operacyjnego w Dowództwie Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, a w kwietniu tego roku Szefem Sztabu 6 Dywizji Piechoty. W styczniu 1943 r. został przeniesiony do 6 Lwowskiego Pułku Artylerii Lekkiej na stanowisko zastępcy dowódcy Pułku, lecz już w marcu został skierowany do dowództwa Armii Polskiej na Wschodzie na stanowisko szefa Oddziału Operacyjnego.
W grudniu 1943 r. został oficerem do zleceń gen. Andersa. Od kwietnia 1944 r. pełnił służbę w dowództwie 2 Korpusu. W czerwcu 1944 r. został szefem sztabu 3 Dywizji Strzelców Karpackich.
1 lipca 1944 r. awansował na podpułkownika. W kwietniu 1945 r. został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 10 Pułku Artylerii Ciężkiej.
W październiku 1945 r. powrócił do dowództwa 2 Korpusu na stanowisko Szefa Wydziału Dobrobytu i Opieki nad Żołnierzem.

Od września 1947 r. służył w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia. 12 marca 1957 r. Prezydent RP na Uchodźstwie August Zaleski powołał Go na stanowisko członka Rady Rzeczypospolitej Polskiej. 15 kwietnia 1957 r. mianował Go Ministrem Obrony Narodowej w drugim rządzie Antoniego Pająka. 15 sierpnia 1962 r. mianowany na stopień generała brygady. Był członkiem Kapituły Krzyża Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Krzyż Złoty Orderu Wojskowego Virtuti Militari, Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari, Krzyż Walecznych, Medal Niepodległości, Srebrny Krzyż Zasługi, Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1961).

Drugie imię: Bolesław

Instytut Sikorskiego, Londyn
United States Holocaust Memorial Museum