SŁOWNIK BIOGRAFICZNY

W 1920 r. Leon Gnatowski zaciągnął się na ochotnika do Wojska Polskiego i wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Po wojnie ukończył Szkołę Oficerską w Bydgoszczy i został zawodowym oficerem.
W 1928 r. został przydzielony do 80 Pułku Piechoty. W sierpniu 1931 r. przeniesiony ze Szkoły Podoficerów Zawodowych Piechoty do Szkoły Podoficerów Piechoty dla Małoletnich Nr 2 w Grudziądzu, od 1932 r. w Śremie.

W kampanii wrześniowej 1939 r. był dowódcą kompanii ciężkich karabinów maszynowych w 77 Pułku Piechoty. Znalazł się następnie pod okupacją sowiecką. Po nieudanej próbie przedostania się na Węgry został aresztowany na granicy w 1940 r. Więziony w Moskwie. 07.04.1941 r. został wydany wyrok i Pan Gnatowski został zesłany do łagrów sowieckich w Workucie (25.08-23.09.1941 r.).

Leon Gnatowski wstąpił w szeregi Armii Polskiej w ZSRR w Buzułuku. Od października 1942 r. do marca 1943 r. pełnił funkcję zastępcy dowódcy 13 Wileńskiego Batalionu Strzelców „Rysiów”. W 1942r.wstąpił do Armii Andersa, gdzie dowodził 13 Pułkiem Piechoty „Rysiów”. W okresie 1943-17.05.1944 r. zastępca dowódcy 15 Wileńskiego Batalionu Strzelców „Wilków” 5 Kresowej Dywizji Piechoty, a następnie 17.05-18.10.1944 r. – dowódca tego Batalionu w stopniu majora – nr ewid. 1903/112. W bitwie o Monte Cassino dowodził atakiem na wzgórze „Widmo” (odznaczony VM, awans na podpułkownika), uczestniczył także w bitwach o wyzwolenie Ankony i Bolonii.

Leon Gnatowski nie powrócił po wojnie do Polski. Ożenił się z Katarzyną Teriaszwili (1921-1947), córką polskiego oficera pochodzenia gruzińskiego zmarłego w 1939 r. w obronie Warszawy, żołnierzem 2 Korpusu. W 1946 r. urodził się im syn Maciej. Żona zmarła kilka tygodni po porodzie.
Założył zakład tapicerski, po jego upadku zatrudnił się w fabryce tworzyw sztucznych. Po uzyskaniu emerytury brytyjskiej zaczął inwestować w nieruchomości i prowadzić działalność charytatywną na emigracji. Pan Gnatowski zmarł na emigracji w 1987 r. i został pochowany na Cmentarzu Gunnersbury w Londynie. W 2009 r. prochy jego i żony zostały przewiezione do Polski i pochowane na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie.

Srebrny Krzyż Virtuti Militari (1920 r.), Złoty Krzyż Virtuti Militari nr 35 (1944 r.), Legion of Merit, czterokrotnie Krzyż Walecznych, Krzyż Monte Cassino (nr legit. 16989)

żona Katarzyna Teriaszwili (1921-1947) – żołnierz 2 Korpusu Polskiego
syn – Maciej – ur. 1946 r.

Indeksrepresjonowanych.pl; krzyz.montecassino.eu; Cmentarz Powązki Wojskowe w Warszawie