SŁOWNIK BIOGRAFICZNY

W 1933 r. otrzymuje święcenia kapłańskie z rąk ks. bpa Kazimierza Bukraby. Pracę duszpasterską rozpoczyna w parafii Łubin Kościelny, a następnie w Hajnówce.

Po inwazji sowieckiej na Polskę we wrześniu 1939 r. zostaje niesłusznie oskarżonym o namawianie ucznia Tadeusza Majchera do wywieszania afiszów z napisem „Niech żyje Polska, precz z Sowietami”. Zostaje aresztowany 11 listopada 1939 r. przez NKWD. Przebywa w więzieniu w Świsłoczy, następnie w Wołkowysku, a od lipca 1940 r. w Homlu. Zostaje skazany na siedem lat łagrów na Syberii w Kotłasie przy budowie trasy archangielskiej. Mimo niewolniczej pracy przy wyrębie lasu, niedożywienia i chorób w tajemnicy prowadzi duszpasterstwo – w nocy odprawia msze święte i spowiada. Podczas wyrębu lasu przygnieciony przez upadające drzewo, poważnie ranny, spędza kilka tygodni w obozowym szpitalu.

8 września 1941 r. w wyniku Układu Sikorski-Majski wraz z innymi Polakami opuszcza łagier
i udaje się do Tockoje, gdzie tworzy się Armia Polska w ZSRR. Zostaje wcielony do 6 Lwowskiej Dywizji Piechoty. Pełni funkcję kapelana szpitalnego. W 1942 r. razem z Armią Andersa opuszcza ZSRR i udaje się do Iranu. W Teheranie posługuje jako kapelan szpitalny, a następnie wraz z ks. Franciszkiem Tomasikiem w Isfahanie obejmuje opieką duszpasterską polskie sieroty uratowane przez Armię Andersa. W 1944 r. wraz z grupą ponad 700 polskich sierot zaproszonych przez premiera Frasera opuszcza Iran i wyrusza do Nowej Zelandii. Z inicjatywy hr. M. Wodzickiej w Nowej Zelandii w Pahiatua zorganizowano Polish Children’s Camp, w którym dzieci, głównie sieroty lub półsieroty, mogły uczęszczać do polskiej szkoły. Ks. Wilniewczyc obejmuje funkcję katechety i wychowawcy. Zabiega o zachowanie polskiej tożsamości swoich wychowanków.

W 1947 r. otrzymuje zgodę od bp Józefa Gawliny na rozpoczęcie studiów doktoranckich w Libanie. We wrześniu 1948 r. rozpoczyna studia licencjackie z teologii dogmatycznej na Uniwersytecie św. Józefa w Bejrucie. W 1953 roku kontynuuje naukę w Rzymie. Po uzyskaniu doktoratu na Angelicum w 1957 r. wraca do Polski, gdzie jako profesor i ojciec duchowy podejmuje pracę w seminarium diecezjalnym w Drohiczynie. Wykładowca teologii orientalnej, introdukcji do Pisma Świętego, ascetyki, teologii porównawczej. Prowadzi działalność charytatywną wśród najbardziej potrzebujących mieszkańców parafii. Wspiera ich materialnie, a także osobiście wykonuje prace fizyczne przy opuszczonych, chorych osobach. Przez cały czas utrzymuje kontakt listowny z wychowankami z Pahiatua,
a także jest przez nich odwiedzany w Polsce.
W 1992 r. zostaje odznaczony przez Prezydenta RP Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Umiera w wieku 85 lat. Zostaje pochowany na cmentarzu w Drohiczynie.

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

archiwum Fundacji Znaki Pamięci
Indeks Represjonowanych
A. Chibowski „Kapłańska odyseja”, Wyd. Apostolicum, Ząbki 2013 r.