SŁOWNIK BIOGRAFICZNY

Do Zgromadzenia Sióstr Nazaretanek wstąpiła w 1909 r. we Lwowie. Nowicjat odbyła w Albano Laziale (prowincja Rzym, Włochy), gdzie w 1912 r. złożyła pierwsze śluby, po czym wróciła do Lwowa, gdzie po ukończeniu studiów pielęgniarskich pracowała jako infirmerka w domu Zgromadzenia.
W 1914 r. opiekowała się rannymi żołnierzami w szpitalach wojennych we Lwowie, Wadowicach i Suchej (w Pałacu Branickich).
W 1920 r. przybyła do Rzymu, gdzie złożyła śluby wieczyste i objęła funkcję podmistrzyni Nowicjatu w Albano. W latach 1927-1933 była mistrzynią Nowicjatu w Grodnie. Od 1938 r. objęła Zarząd Szpitala w okolicach Równego na Wołyniu.

Na skutek działań II wojny światowej wraz z innymi siostrami została wysiedlona do Wilna. Tam zajmowała się kuchnią dla uchodźców, następnie została wywieziona przez Sowietów do łagrów na Syberii do przymusowej pracy.

W 1942 r. wraz z Armią Polską gen. Anders, znalazła się w Teheranie, a następnie w Afryce, skąd wyjechała do Wielkiej Brytanii. Pracowała tam jako przełożona Domu w Pitsford, przy którym utworzono wówczas polską szkołę i internat dla dziewcząt.

W 1954 r. przyjechała do Włoch, gdzie pracowała jako przełożona Domu w Loreto. Następnie wróciła do Domu Macierzystego, a od 1965 r. przebywała w nowym Domu Generalnym w Rzymie.

„Groby polskie na cmentarzach w Rzymie”, Monumenta Poloniae in Italia- Maria Irena Kwiatkowska – Instytut Sztuki PAN -Fundacja Rzymska im. J.S. Umiastowsskiej, Warszawa 1999