SŁOWNIK BIOGRAFICZNY

W czasie I wojny światowej walczył jako strzelec w okresie sierpień-grudzień 1914 r. Od grudnia 1914 r. do kwietnia 1915 r. uczył się w Szkole Oficerów Rezerwy, a następnie miesiąc w batalionie zapasowym. Od maja 1915 r. do 18 sierpnia 1916 r. dowódca plutonu na froncie wschodnim w szeregach armii austriackiej. Jego oddziałem macierzystym był Pułk Piechoty nr 15. Podporucznik ze starszeństwem z 1 sierpnia 1916 r. w korpusie oficerów rezerwy piechoty. Od 18 sierpnia 1916 r. do 6 listopada 1918 r. – dowódca kompanii austriackiej na froncie włoskim z roczną przerwą na pobyt w szpitalu i batalionie zapasowym. Od 6 listopada do 20 grudnia 1918 r. w niewoli włoskiej.

Od 20 grudnia 1918 r. do 10 lipca 1919 r. dowódca kompanii w 20 Pułku Strzelców Polskich. W czasie wojny polsko-bolszewickiej od 20 grudnia 1919 r. do 15 sierpnia 1920 r.- dowódca batalionu 144 psk. W kwietniu 1920 r. , w czasie wyprawy kijowskiej, dowodzony przez niego III batalion wyróżnił się zajęciem stacji kolejowej Oratów, na której zdobył samochód pancerny i 16 karabinów maszynowych. Kolejny raz wyróżnił się 9 lipca w boju pod Obhowem. 2 sierpnia 1920 r. został awansowany do stopnia kapitana.
Ranny w Bitwie Warszawskiej 15 sierpnia 1920 r. Przebywał w szpitalu do 10 października 1920 r. Po wojnie m.in. dowódca batalionu 72 Pułku Piechoty, następnie kwatermistrz tegoż pułku. Od czerwca 1921 r. jego macierzystym oddziałem był 4 Pułk Strzelców Podhalańskich w Cieszynie. W latach 1921-1924 był oddelegowany z macierzystego pułku do Centralnej Szkoły Karabinów Maszynowych i Broni Specjalnej w Chełmie, a od 15 września 1922 r. przeniesiony do Centralnej Szkoły Strzelniczej w Toruniu.
Zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 r. i 776 lokatą w korpusie oficerów piechoty. 12 kwietnia awansowany do stopnia majora ze starszeństwem od 1 stycznia 1927 r. i 38 lokatą w korpusie oficerów piechoty. W następnym miesiącu został przeniesiony do 72 Pułku Piechoty w Radomiu na stanowisko dowódcy II batalionu. W 1929 r. zostaje przesunięty na stanowisko kwatermistrza.
W latach 1932-1937 – dowódca II batalionu Pułku Piechoty w Lesznie, a w latach 1937-1938 – dowódca batalionu KOP „Ostróg”. 1.08.1938-1.09.1939 r. pełnił służbę w pułku KOP „Wilejka” na granicy wschodniej jako zastępca dowódcy Pułku.

Dowodził pułkiem KOP „Wilejka” w czasie kampanii wrześniowej od 1 do 20 września 1939 r.
20 września 1939 r. internowany na Litwie, osadzony w obozie Mejszagoła, po czym od połowy 1940 r. był jeńcem sowieckim w Kozielsku II. 2 lipca 1941 r. został przeniesiony do obozu jenieckiego NKWD w Griazowcu.

3 września 1941r. po uwolnieniu przybył do Tatiszczewa w obwodzie saratowskim. W okresie 21 październik 1941-15 stycznia 1942 r.- zastępca dowódcy 13 Pułku Piechoty. W okresie
15 stycznia – 12 grudnia 1942 r. – dowódca 23 Pułku Piechoty PSZ w ZSRR i na Środkowym Wschodzie.
Od grudnia 1942 r. – dowódca 7 Brygady Strzelców.
Od stycznia do 30 kwietnia 1944 r. – dowódca Ośrodka Zapasowego Piechoty, następnie 7 Zapasowej Brygady Piechoty 7 Dywizji Zapasowej – jako zastępca dowódcy 7 Dyw. Zapasowej.
Od 20 czerwca 1944 r. do 7 października 1944 r.-dowódca 7 Brygady Piechoty 7 Dywizji Piechoty.
Od 7 października 1944 r. został wyznaczony na p.o. zastępcy dowódcy 7 DP, p.o. dowódcy 7 Dywizji Piechoty od 4 grudnia 1944 r. do 28 marca 1945r. oraz 3-26 lipiec 1945 r. Baza 2 Korpusu Polskiego we Włoszech.

Pochowany na Cmentarzu Brompton w Londynie.

Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari; Złoty Krzyż Zasługi (19.03.1937 r.); Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry); Srebrny Medal Waleczności 1 klasy (Austro-Węgry), Krzyż Wojskowy Karola (Austro-Węgry)

Indeks Represjonowanych IPN
A. Suchcitz „Non Omnis Moriar. Polacy na londyńskim cmentarzu Brompton”, Warszawa 1992