SŁOWNIK BIOGRAFICZNY

Jako uczeń warszawskiego Gimnazjum im. M. Reja został w maju 1915 r. aresztowany przez władze carskie za działalność w tajnym harcerstwie. Po wywiezieniu w głąb Rosji został zwolniony z więzienia pod koniec 1915 r. i przeniósł się do Charkowa, gdzie został hufcowym w harcerstwie oraz komendantem Polskiej Organizacji Wojskowej. Latem 1918 r. przedostał się do Lwowa, skąd POW przerzuciła go do Kraśnika, a w listopadzie był już w Warszawie, gdzie uczestniczył w rozbrajaniu Niemców.
W styczniu 1919 r. otrzymał przydział do 3 Pułku Ułanów Lubelskich. Na froncie litewsko-białoruskim wojny polsko-bolszewickiej walczył w szwadronie 2 Pułku Strzelców Konnych przydzielonego do 2 Dywizji Piechoty Legionów.
Zimą 1919 r. wrócił do Warszawy, zdał maturę w państwowej szkole dla byłych wojskowych, rozpoczął studia na Politechnice Warszawskiej, ale po roku wyjechał ochotniczo brać udział w walce Górnego Śląska o polskość. Otrzymał przydział do nowoutworzonego Referatu Destrukcji Dowództwa Obrony Plebiscytu. W wojskowych przygotowaniach do III Powstania Śląskiego objął dowodzenie oddziałem destrukcyjnym w grupie „UE”, na czele którego uczestniczył w akcji „Mosty” w nocy 2/3 maja 1921r. rozpoczynającej III Powstanie Śląskie. Dowodzony przez niego oddział wysadził most kolejowy w Osobłodze niedaleko Racławic Śląskich.
Po zakończeniu powstania przydzielono go do 4 Pułku Strzelców Konnych. W 1924 r. ukończył Centralną Szkołę Kawalerii w Grudziądzu (późniejsze Centrum Wyszkolenia Kawalerii). 2 kwietnia 1929 r. został awansowany do stopnia rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 r. i 11 lokatą w Korpusie Kawalerii.
W latach 1930-1933 pozostawał w dyspozycji szefa Departamentu Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych. Przebywał wówczas we Francji w ramach pracy dla Oddziału II Sztabu Głównego.
26 stycznia 1934 r. został przeniesiony do Sztabu Głównego, a 7 czerwca 1934 r. do 4 Pułku Strzelców Konnych Ziemi Łęczyckiej w Płocku.
Następnie został wykładowcą w Centrum Wyszkolenia Czołgów i Samochodów Pancernych, a potem dyrektorem nauk w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych w Modlinie. W 1938 r. skierowany na staż liniowy do 12 Batalionu Pancernego w Łucku na stanowisko zastępcy dowódcy. W sierpniu 1939 r. objął dowodzenie nowo utworzoną w ramach mobilizacji jednostką – 21 Dywizjonem Pancernym.

1 września 1939 r. dowodził Dywizjonem w czasie bitwy pod Mokrą. Po wkroczeniu Armii Czerwonej do Polski mjr Stanisław Gliński przekroczył 21 września wraz ze swoją jednostką granicę polsko-węgierską, gdzie został internowany w obozie Esztergon.
Po przedostaniu się do Francji walczył w 1940 r. w rejonie Vertuze-Avize, Champaubert i Montgivroux.
Brał udział w kampanii francuskiej jako dowódca 1 Batalionu Czołgów 1 Pułku Czołgów 10 Brygady Kawalerii Pancernej.
Po klęsce Francji, przedostał się do Anglii. Został komendantem Ośrodka Zapasowego Broni Pancernej przemianowanego w grudniu 1941 r. na Centrum Wyszkolenia Broni Pancernej i Motorowej.

W 1942 r. został skierowany na Bliski Wschód. 2 czerwca 1942 r. został dowódcą 1 Batalionu Czołgów w Palestynie, a następnie 4 Pułku Pancernego „Skorpion” 2 Korpusu, który walczył m.in. o Monte Cassino.
W walkach o Ankonę został ciężko ranny.

Po zakończeniu wojny pozostał na emigracji. Był komendantem polskiego Centrum Wyszkolenia Pancernego i Technicznego w Catterick Camp (Yorkshire, Wielka Brytania). W latach 1947-1949 wykładał taktykę broni pancernej w polskiej Wyższej Szkole Wojennej w Szkocji. W 1964 r. przeszedł na emeryturę i osiedlił się w Launceston na Tasmanii (Australia), gdzie zmarł w 1994 r. 26 września tegoż roku został pochowany na cmentarzu w Opolu. Jego grobem opiekują się żołnierze 10 Opolskiej Brygady Logistycznej.

Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari – za udział w III Powstaniu Śląskim
Krzyż Niepodległości z Mieczami
Krzyż Walecznych 4-krotnie
Srebrny Krzyż Zasługi

Miał pięcioro rodzeństwa. Starszy brat – Jerzy był podpułkownikiem Wojska Polskiego.

Żołnierze Wojska Polskiego na emigracji w Australii po II wojnie światowej
Pochowani na cmentarzu w Opolu Półwsi
Juliusz Tym „Dowódcy pułków pancernych i kawalerii pancernej 2 Korpusu” – „Studia z Dziejów Wojskowości” t. VI, Warszawa 2017