SŁOWNIK BIOGRAFICZNY

Ojciec Bolesława Szareckiego był polskim kolejarzem. Bolesław w 1904 r. ukończył Wydział Lekarski Cesarskiego Uniwersytetu Charkowskiego. W tym samym roku został powołany do armii carskiej i skierowany na front rosyjsko-japoński, pełniąc obowiązki chirurga w pociągu sanitarnym. Następnie podjął pracę w klinice chirurgicznej charkowskiego uniwersytetu, gdzie się doktoryzował i habilitował.
W czasie I wojny światowej został ponownie zmobilizowany i pełnił obowiązki chirurga-konsultanta Czerwonego Krzyża.
W 1919 r. powrócił do Polski i został powołany do Wojska Polskiego. Objął stanowisko ordynatora Oddziału Chirurgicznego w 1 Szpitalu Okręgowym, a następnie w Głównym Szpitalu Wojskowym. W czasie wojny polsko-bolszewickiej 1920 r. współorganizował zabezpieczenie medyczne działań bojowych.
Został awansowany do stopnia pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 r. W tej randze w 1933 r. przeszedł w stan spoczynku. W sierpniu 1939 r. na własną prośbę został zmobilizowany.

Po wybuchu II wojny światowej, w czasie kampanii wrześniowej 1939 r. pełnił obowiązki chirurga w 104 Szpitalu Wojennym. Po agresji ZSRR na Polskę został aresztowany przez Sowietów 17.09.1939 r. w Trembowli (woj. tarnopolskie). Przetrzymywany początkowo w Kozielsku, w 1940 r. został przewieziony najpierw do obozu jenieckiego w Juchnowie, a od 18.06.1940 do tzw. „amnestii” 1941 r. – w obozie jenieckim NKWD w Griazowcu.

W 1941 r. wstąpił do organizowanej na terenie ZSRR przez gen. Andersa Armii Polskiej i został mianowany generałem brygady oraz szefem Służby Zdrowia Armii. Wraz z Armią przetransportowany na Bliski Wschód, gdzie po przeformowaniu jej na 2 Korpus Polski został jego Naczelnym Chirurgiem i Inspektorem Szpitalnictwa. Uczestnik kampanii włoskiej 2 Korpusu, m.in. jako chirurg/ miał wtedy 70 lat/ przez dwie doby operował i kierował pracą Głównego Punktu Opatrunkowego podczas najbardziej krwawych walk bitwy o Monte Cassino.

Bolesław Szarecki w listopadzie 1945 r. jako pierwszy generał Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie powrócił do Polski. W latach 1945-1949 pełnił funkcję zastępcy, a następnie szefa Departamentu Służby Zdrowia Ministerstwa Obrony Narodowej. W latach 1949-1957 piastował stanowisko Naczelnego Chirurga Wojska Polskiego. Gen.dyw. prof.dr n. med. Bolesław Szarecki był organizatorem wojskowej służby zdrowia w powojennym Wojsku Polskim, autorem kilku podręczników z zakresu chirurgii wojennej oraz szeregu prac z tej dziedziny. Zmarł w Warszawie w 1960 r. i został pochowany w rodzinnym grobie na Starych Powązkach w Warszawie.
W uznaniu jego zasług w 1975 r. nadano jego imię Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi. 22.02.1980 r. w Warszawie w obecnej dzielnicy Bemowo nadano jednej z ulic jego imię.

Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari /1944 r./ nr 8536
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski /1949 r./
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski/10.11.1938r./
Order Krzyża Grunwaldu III kl./16.07.1946 r./
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski / 9.11.1932 r./
Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
Złoty Krzyż Zasługi
Krzyż Monte Cassino
Odznaka „Za wzorową pracę w służbie zdrowia”/12.10.1953 r./
Odznaka Honorowa PCK I st. /dwukrotnie 1949, 1959/
Odznaka Honorowa PZL „Złom”
Oficer Orderu Legii Honorowej / Francja/
Krzyż św. Jerzego /Rosja/
Krzyż Wybitnej Służby / Wielka Brytania/

Był zapalonym myśliwym i wieloletnim działaczem Polskiego Związku Łowieckiego. Od 1936 r. wchodził w skład władz Związku, a od czerwca 1946 r. do marca 1953 r. pełnił funkcję prezesa. W 1948 r. otrzymał wysokie odznaczenie łowieckie „Złom”, a w listopadzie 1953 r.- I Krajowy Zjazd Delegatów Polskiego Związku Łowieckiego nadał mu tytuł członka honorowego Związku.

G. Zychowicz „Generał Bolesław Szarecki 1874-1960” – Wydawnictwo MON Warszawa 1988 r.
J. Królikowski „Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990” – Wydawnictwo Adam Marszałek Toruń 2010
indeksrepresjonowanych.pl
T. Brzeziński „Służba zdrowia Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie 1939-1946”, PTL Wrocław 2008 r.